Do Tronu Jasnogórskiej Pani dotarła XXXVI Piesza Pielgrzymka Koszalińsko-Kołobrzeska. 1 sierpnia wyruszyła wraz ze swym pasterzem, bp. Krzysztofem Włodarczykiem,
z sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej w Skrzatuszu na Jasną, Górę po Mszy św. przez niego celebrowanej. Hasło tegorocznej pielgrzymki wpisuje się narodowe obchody 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości – Wolni w Chrystusie. Główna intencją  była modlitwa w intencji:

O Boże owoce Synodu Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej

Papieża Franciszka i duchowieństwa

O godne podjęcie daru niepodległości dla Polaków

Za darczyńców pielgrzymki i członków Złotej Grupy

Przez trzynaście dni ponad 450  pątników przemierzyło 400 km. Mając w pamięci słowa św. Jana Pawła II o wolności, która jest nam zadana. Pątnicy są świadomi odpowiedzialności za to, jak tej wolności bronimy i jak z niej korzystamy.

Wolni w Chrystusie, niezniewoleni blichtrem współczesnego świata, dziękując za wolność Narodu, zanieśli przed Jasnogórski Tron intencje, w których wszyscy modlili się wspólnie na każdej Mszy św. W szczególnej trosce mieli powołania do stanu kapłańskiego.

            Nad całością czuwał dyrektor pielgrzymki  ks. Marcin Kościński wraz z pilotem, ks. Tomaszem Wołoszynowskim i  Ojcem duchownym ks. Krzysztofem Płuciennikiem, który pełnił duchowa troskę o pielgrzymowanie.  Głównym kwatermistrzem pielgrzymki był Łukasz Krukowski.

Składamy serdeczne Bóg zapłać wszystkim, którzy wspierali nas duchowo
i materialnie. W sposób szczególny dziękujemy  pielgrzymom z Grupy Złotej za modlitwę.

Ostatni etap. W głębokim mroku i ciszy, o czwartej nad ranem, wyruszyliśmy na Jasną Górę. Jak zwykle tego dnia tempo marszu jest największe. Zapominamy jednak o zmęczeniu, bólu, pęcherzach – to już dziś, już wkrótce staniemy u stóp naszej Matki! Po ósmej Alejami NMP zbliżaliśmy się już do jasnogórskiego klasztoru. Zwarliśmy szyki i śpiewając  z głębi serc „Nigdy z królami nie będziem w aliansach, nigdy przed mocą nie ugniemy szyi, bo u Chrystusa my na ordynansach, słudzy Maryi!”, z białymi i czerwonymi kwiatami w dłoniach, stanęliśmy u celu. Pielgrzymów witał ks. bp Edward Dajczak, a na ich czele szedł ks. bp Krzysztof Włodarczyk. I wzruszająca chwila – leżąc krzyżem na jasnogórskich błoniach, dziękowaliśmy za trzynaście dni pielgrzymowania. Po chwili, już przed Obliczem Maryi, składaliśmy w ciszy nasze intencje, z którymi do Niej zmierzaliśmy, zawierzaliśmy siebie, swoje rodziny, ojczyznę…

O 11.30 rozpoczęła się Msza św. Wraz z naszą, 36. Pieszą Pielgrzymką Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej, uczestniczyli w niej pielgrzymi z diecezji pelplińskiej, drohiczyńskiej, rzeszowskiej i archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej.  Eucharystii przewodniczył ks. bp Edward Dajczak. Przed jej rozpoczęciem pątników przywitał przeor klasztoru. Nazwał ich bohaterami wiary i przypomniał słowa św. Jana Pawła II: „Tu zawsze byliśmy wolni”. Bp Dajczak w homilii podziękował wszystkim za świadectwo wiary, jakim jest pielgrzymka. Idąc na ulice miast i wsi – powiedział – mówicie swoją postawą: jest katolikiem, jestem Polakiem, jestem kobietą, jestem mężczyzną… Dotarliście na szczyt – stąd widać najlepiej. To zupełnie inna perspektywa niż z dołu. Z tego szczytu patrzycie na świat oczami Maryi. Trzeba mieć oczy otwarte i serce gotowe chłonąć wszystko. Pielgrzymi – nie możecie przegrać Jasnej Góry! Za wiele trudu, za wiele intencji. Trzeba przestać roztkliwiać się nad sobą. Wzorem dla nas ma być Maryja – jako bardzo młoda dziewczyna, niczym nieprzymuszona, w całkowitej wolności  powiedziała Bogu tak. „Tu zawsze byliśmy wolni”. I bądźmy wolni, bo do wolności powołał nas Chrystus. To niewyobrażalny dar Boga dla człowieka – stwierdził bp Dajczak. Zaufajmy jak Maryja i nie targujmy się – zachęcił. Nawet o Kościół. Najważniejsze, że zobaczyliśmy Boga działającego. Cudowne jest to, że na pielgrzymce mówimy do siebie: bracie, siostro. Zatrzymajmy to. Vaclav Havel pisał: „Świat się rozwija, a my nie wiemy, co ze sobą zrobić”. Uczeń Jezusa jest taki, jak Maryja biegnąca do Elżbiety, Wie, co ma ze sobą zrobić. Zacząć od miłości i zachwytu nad Bogiem kochającym i wybaczającym bez opamiętania. Do takiej wolności wyzwolił nas Chrystus.

Po Eucharystii trudno było się rozstać. U stóp klasztoru czekały na wejście kolejne grupy pielgrzymów, a my chcieliśmy zostać tu jak najdłużej. Trzynaście dni pielgrzymowania w palącym słońcu, kurzu, trudzie, ale i wielkiej radości, braterskiej miłości, przyjaźni. Naprawdę stanowiliśmy jedną rodzinę. Wielu na pątniczy szlak wyruszyło po raz pierwszy. I wierzę, że nie ostatni…

13.08. poniedziałek KŁOBUCK - CZĘSTOCHOWA 20 km

Kończy się nasze wędrowanie do domu Matki na Jasnej Górze, ale nie kończy się pielgrzymka. Pielgrzymka to styl życia - trwa od chrztu do zbawienia. Wszyscy ludzie są w drodze. Cały świat pielgrzymuje. Niektórzy do kariery, bogactwa, sławy, przyjemności, wypoczynku. My, chrześcijanie, idziemy o wiele dalej. Nie zatrzymujemy się na postoju „pieniędzy”, „kariery”, „matury”, „pracy”, „małżeństwa”, „kapłaństwa” - idziemy dalej przez te drogi do nieba. Dlatego dziś warto, byś zrobił sobie jakieś postanowienie. Najlepiej zapisz je na kartce lub w telefonie jako przypomnienie. Coś, co umacnia Twoją więź z Bogiem, co zabierzesz ze sobą z tegorocznej pielgrzymki.

Natrafisz na tej dalszej drodze na czas pogody i niepogody (wygody i niewygody dnia codziennego, nastroje i zachowania innych, na które nie będziesz miał wielkiego wpływu), będziesz czasami miał odciski (zmęczysz się, zaboli Cię twarde życie), czasami będziesz potrzebować skorzystać z podwózki (pomocy innych w drodze do nieba), a niekiedy konieczna będzie sanitarka (spowiedź święta). Ważne, by każdy dzień zbliżał Cię do celu pielgrzymki (do nieba). Musisz jeść, by mieć siły (niedzielna Komunia Święta, codzienna modlitwa), musisz odpoczywać, by nabrać sił na następny dzień (niedziela bez prac niekoniecznych, odpoczynek, chwile samotności z Bogiem, czas z bliskimi). Pamiętaj, że nie idziesz sam, jest z Tobą grupa (cały Kościół). Wszyscy idziemy w tym samym celu. Tak jak na naszej pielgrzymce, różni są ludzie w Kościele – zarówno przyjaźni, jak i wymagający większej cierpliwości. W grupie, jaką stanowi Kościół, też poszukaj swojego miejsca (jakiejś formy, która pomoże Ci być świadkiem wiary, np. wspólnota).

Pamiętaj - na końcu czeka Cię radość, szczęście, „wieczny odpoczynek” - pełnia radości.

Tam idziemy dalej. Niech Bóg i Maryja będą zawsze z Tobą.

Do zobaczenia za rok w drodze do Częstochowy.

 Na zakończenie odmawiamy jedną tajemnicę różańca.

Dziękujemy, że przez te dni pielgrzymowałeś z nami, towarzysząc nam w modlitwie.

Bóg zapłać.

Wczorajszy wieczór schłodził nas deszczem, ale poranne słońce szybko wysuszyło rosę, byśmy na Przeprośnej Górce mogli przeżyć nabożeństwo pokutne i ostatnią w naszej pielgrzymkowej wspólnocie Eucharystię, co podkreślił ks. bp Krzysztof Włodarczyk, rozpoczynając Mszę św. W swej homilii zwrócił uwagę na postawę Eliasza przeżywającego acedię, zniechęcenie duchowe. Modlił się nawet do Boga, by odebrał mu już życie. Na pielgrzymce na pewno, w chwilach największego utrudzenia, podobne zniechęcenie ogarnęło niejednego. Ale Bóg w żadnym stanie nie pozostawia nas samymi i jak Eliaszowi zesłał anioła, by nakazał mu jeść i powstać, by wyruszyć na spotkanie z Nim, tak zsyła aniołów dobroci do każdego z nas. I mówi – posil się. Daje nam siebie tu, w Chlebie Eucharystycznym. Możemy wtedy wrócić do stanu euforii, zapomnieć o zniechęceniu. Ale potrzeba zatrzymania się, rozmowy z Bogiem, słuchania Słowa Bożego. Stary Testament przygotowywał na przyjście Jezusa. Jezus jest naszym Pokarmem na życie ziemskie. Nam nie brakuje Chleba Eucharystycznego, bo mamy kapłanów. Wielu najpobożniejszych nawet ludzi nie może nam dać tego, co daje najmizerniejszy nawet kapłan. Na zakończenie ks. biskup zaprosił tych, którzy rozważają w sercu decyzję o wyborze kapłańskiej posługi, do wspólnej z nim modlitwy.

Po Mszy św., tradycyjnie już w tym miejscu, grupy zaprezentowały swoje hymny, a ks. dyrektor Marcin Kościński podziękował wszystkim zaangażowanym w organizację i przebieg XXXVI Pieszej Pielgrzymki Skrzatusz – Jasna Góra oraz wyróżnił jubilatów, którzy na pątniczym szlaku są już 15., 20. czy 25. raz. Po raz 34. pielgrzymował brat Jan Moczarski z Grupy 3.   

Już jutro – jutro Jasna Góra. Uroczysta Msza św. na Przeprośnej Górce zapowiada kres naszego  pielgrzymowania na Jasną Górę. Z jednej strony radość, z drugiej – żal, że wkrótce koniec. Raźno już ruszyliśmy w stronę Częstochowy. Wieczorne apele w grupach to znowu wzruszające chwile podziękowań, przeprosin, obietnic powrotu za rok na pątniczy szlak. Noc przed nami najkrótsza na pielgrzymce – jutro wymarsz jeszcze przed wschodem słońca. Pobudka – trzecia rano!

Rzecz dotąd na tegorocznej pielgrzymce niespotykana – deszczowy i chłodnawy poranek! Ale tylko do południa słońce udawało, że dziś zaspało. Na obiedzie w Raduczycach całkiem mocno przygrzewało. Mszę św. przeżywaliśmy w kościele w Stolcu. Ks. Grzegorz zwrócił w swej homilii uwagę na pewien paradoks – w życiu najczęściej im więcej, tym lepiej. Np. na pielgrzymce – im dłuższy postój, im więcej jedzenia, tym pielgrzymi szczęśliwsi. Inaczej jest w życiu duchowym. Mniejsze jest lepsze, jak ziarnko gorczycy. W dzisiejszej Ewangelii Jezus burzy nasze wyobrażenie, że wiara to wielkie czyny świętych. Moja wiara musi być jak „gorczycy ziarnko, ziarenko…” Czy Jezus opuszcza poprzeczkę? Nie! Gorczyca to bowiem szczególne ziarenko – poprawia krążenie, uśmierza ból, w kuchni niweluje brzydki zapach. Przekładając te właściwości na kwestię naszej wiary: gorczyca – wiara  pobudza do życia, wskazuje cel, usuwa brzydki zapach zepsucia, oczyszcza atmosferę wokół nas. A nawiązując do wczorajszego kazania – uczy obumierać, by dać plon. Patronka dnia, św. Klara, poszła za wiarą i z wiarą. Ks. Grzegorz, kończąc kazanie, życzył, by w naszym życiu działy się cuda i nie było nic niemożliwego.

Po Mszy św. ks. Marcin przekazał pozdrowienia od ks. biskupa Zadarki, który nie zdołał dziś nas odwiedzić, natomiast ks. Zbigniew, proboszcz parafii pw. św. Wawrzyńca w Stolcu, polecił ks. biskupa Krzysztofa Włodarczyka św. Krzysztofowi, a wszystkim pielgrzymom życzył, by w Roku św. Józefa Kaliskiego byli silni w działaniu jak św. Józef. Chciejmy być aniołami dobroci, nie tylko na pątniczym szlaku, ale i każdego dnia – podsumował.

Bez deszczu, ale i jeszcze bez słońca wyruszyliśmy ze Stolca. Pomidorowa i ogórkowa w Raduczycach były zjawiskowe! Dostarczyły energii na tyle, by pielgrzymi, zapomniawszy o zmęczeniu i pęcherzach na nogach, szaleli w belgijce i nie tylko.W doskonałych humorach wyruszyliśmy w stronę Działoszyna.

11.08. sobota ZŁOCZEW-DZIAŁOSZYN 46 km

OPANOWANIE – powściągliwość, powstrzymywanie gniewu i zwycięstwo nad sobą

            Owocem Ducha Świętego jest opanowanie. Dotyczy ono zarówno myśli, mowy, jak i czynów. Rozumie się je jako samokontrolę w dwóch sferach: na zewnątrz – w kontaktach z ludźmi, do wewnątrz – w kontroli samego siebie.

Względem bliźnich trudno jest czasami wysłuchać osobę do końca, nie przerywać jej, nie wybuchnąć w emocjach, kiedy się nie zgadzamy z wygłaszaną opinią. Trudno nie osądzić, potępić, pokłócić się, walczyć, widząc błąd, złość innych. Opanowanie będzie wówczas postawą cierpliwości.

Względem siebie samego opanowanie wyrażać się będzie w panowaniu nad sobą. Z pomocą Ducha człowiek może opanować wszystkie dążenia wynikające z pożądania ciała, takie jak nierząd, nieczystość, wyuzdanie, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu. Łączy się to z potrzebą wyrzeczenia. Czujne opanowanie potrzebne jest każdemu chrześcijaninowi w oczekiwaniu na zbawienie.

            Kształtowanie cnoty opanowania należy rozpocząć od panowania nad naszymi myślami, bo wiadomo, że słowo i czyn zawsze idą za myślą. Należy panować także nad mową i językiem, gdyż to one potrafią nadać kierunek naszym relacjom, życiu. Opanowanie jest owocem Ducha Świętego, który daje moc opierania się porywom zmysłów i niepoddawania się zgubnym wpływom różnych namiętności. Owoc ten wyzwala spod porywów ciała i umacnia ducha. Człowiek odznaczający się tym owocem Ducha Świętego panuje nad sobą, nad emocjami. Wszystkie one podporządkowuje miłości.

Przyjdź, Duchy Święty i naucz mnie tak kierować wszystkimi sferami pożądania, żebym we wszystkim podobał się Bogu.

Na zakończenie odmawiamy jedną tajemnicę różańca.

Po wieczornej burzy ranek przywitał nas jednak słońcem. Czasami chowając się za chmurkami, towarzyszyło nam ono cały dzień. Tradycyjnie już przy Szkole Podstawowej Stowarzyszenia Szkół Katolickich w Jasionnej, w cieniu wiekowych lip, uczestniczyliśmy w Mszy św. Ks. Tomasz w swej homilii podkreślił znaczenie naszego codziennego słuchania Słowa Bożego – swoistego kierunkowskazu dla naszego życia. W nim znajdujemy podpowiedź, jak żyć, co robić, by u schyłku dnia być bliżej nieba. „Jeżeli kto mi służy, uczci go mój Ojciec” – jak mam więc służyć, jak naśladować Jezusa? Dzisiejsza Ewangelia daje odpowiedź – to codzienne obumieranie. Nie rodzimy się po to, by życie zakończyć, ale by wydać plon. Dlatego trzeba codziennie obumierać. To najpiękniejsza cech chrześcijanina, stwierdził ks. Tomasz. Na pielgrzymce mamy do tego mnóstwo okazji każdego dnia. Każdy uczynek, w trudzie pielgrzymowania, dla dobra drugiego, to obumieranie. Życie nie składa się z samych przyjemności. Jeżeli żyję przyjemnościami, bez obumierania, łatwo popadam w grzech. Obumieranie to wyrzekanie się przyjemności dla czynienia dobra. Dziś będzie dużo okazji. Jeżeli się nie uda, zaczynajmy od nowa – zachęcił ks. Tomasz.

Na zakończenie Mszy św. ks. Marcin, dyrektor pielgrzymki, podziękował pani Lidii, dyrektorowi szkoły, za okazywaną od wielu lat gościnność.

Kolejny etap – obiad w Chajewie. Tutejsi mieszkańcy nigdy jeszcze nie pozwolili nam odejść głodnymi. Nie inaczej było i dziś. I jak tu maszerować dalej z takim obciążeniem w żołądku ;)

10.08. piątek BŁASZKI-ZŁOCZEW 33km

ŁAGODNOŚĆ – dobroć serca, delikatność w ciszy działania, bezkonfliktowość i życie w zgodzie z innymi

            Owocem Ducha Świętego jest łagodność. Synonimem łagodności jest uprzejmość, grzeczność i takt wobec drugiej osoby. Człowiek łagodny to z pewnością nie jest osoba surowa, skłonna do gniewu czy dokuczliwa. Łagodność jest cnotą, która sprawia, że jesteśmy w stanie opanować rosnące w nas uczucie gniewu. Św. Franciszek Salezy określił trzy wymiary łagodności:

1.  Łagodność wobec Boga, która polega na tym, że dajemy Mu się przeniknąć. Jest pokorną uległością Bogu wyrastająca z wiary w Jego miłość. Nie buntujemy się przeciw Bożej woli, nie odrzucamy form i dróg uświęcenia, które nam przygotował. Pokornie je przyjmiemy, choć niekiedy przychodzi pokusa, że Bóg mógł to zorganizować inaczej.

2.  Łagodność wobec nas samych.

3.  Łagodność wobec innych ludzi.

Łagodność wobec siebie i bliźnich wyraża się w delikatności, cierpliwości i wyrozumiałości. Łagodność odrzuca pośpiech, agresję, przymus.  Gdy spotyka się z gwałtownością i zarozumiałością innych, dopomaga chrześcijaninowi w przyjmowaniu postawy powstrzymywania się od gniewu i nerwowych reakcji. Jako cnota wzrasta wraz z rozwojem miłości, która „nie szuka siebie, nie wybucha gniewem, nie liczy doznanych krzywd” (1 Kor 13,5).

            Święty Paweł zachęca wspólnotę chrześcijańską, aby postępowała w duchu łagodności nawet w stosunku do grzeszników: „Bracia, nawet jeśli ktoś popadnie w grzech, wy, którzy trwacie w Duchu, podźwignijcie go z całą łagodnością ” (Ga 6,1). Taka postawa pomaga unikać pychy, niecierpliwości i gniewu wobec błądzących. „Wyrozumiała łagodność” (Flp 4,5) ma być świadectwem i środkiem apostołowania we wrogim otoczeniu.

Przyjdź, Duchu Święty i pomóż mi panować nad porywami gniewu, cierpliwe znosić wady bliźnich oraz przebaczać zniewagi.

Na zakończenie odmawiamy jedną tajemnicę różańca.